Τους τελευταίους αιώνες, η σύγχρονη κοινωνία μάς μαθαίνει να βασιζόμαστε στις σκέψεις μας ως το μοναδικό μας όπλο για να αντιμετωπίσουμε τις καθημερινές προκλήσεις της ζωής. Δεν συνειδητοποιούμε καν ότι έχουμε ταυτίσει τις πράξεις, τις συμπεριφορές και τα συναισθήματά μας με τις μηχανικές μας σκέψεις. Αυτή η συνειδητοποίηση για να επιτευχθεί, δεν αρκείται σε μια καθαρά νοητική λειτουργία. Νους, σώμα και συναίσθημα πρέπει να συναντώνται σε μια αρμονική ισορροπία. 

Έχοντας χάσει τη σύνδεση με οτιδήποτε αληθινό, αναδύεται η αίσθηση ότι κάτι λείπει. Οι ανισόρροπες ζωές μας αρχίζουν να μας προειδοποιούν για την ανάγκη μιας αλλαγής και το άβολο συναίσθημα που δημιουργείται δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με καμία μορφή υλικής ανταμοιβής, όπως και να την αποκαλούμε. Το να το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό, είναι μια μορφή ταλαιπωρίας. Μια ταλαιπωρία που από κλινική άποψη θα μπορούσε να οδηγήσει σε άγχος, κατάθλιψη ή και διάφορες άλλες ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις. Πώς στέκεται κανείς απέναντι σε μια τέτοια ψυχική κατάσταση; 

 

Είμαστε παγιδευμένοι από τις επιθυμίες μας. Επιθυμίες, που ο εγωτικός, καθημερινός μας εαυτός συνεχίζει να θρέφει, ακόμα κι όταν το μυαλό βρίσκει τρόπο να τις ικανοποιήσει. Υποφέρουμε τις συνέπειες του πολιτισμού μας. Ανεξάρτητα από το εαν είμαστε ψυχολόγοι ή ασθενείς, είμαστε όλοι ίσοι ως προς τις προκλήσεις του κόσμου στον οποίο ζούμε, και τις επιθυμίες μας. Ανεξαρτήτως μεγέθους και ποιότητας αυτών των προκλήσεων ή/και επιθυμιών, ο μηχανισμός αντιμετώπισής τους είναι ο ίδιος. Μπορούμε αυτό να το αναγνωρίσουμε όχι μόνο με το νου μας; Γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η αναγνώριση για το τί μας συμβαίνει; Δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει αυτή η αναγνώριση.

Μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον που συνεχώς ισχυρίζεται πως είναι το μυαλό μας που καταφέρνει να πετύχει πράγματα που ούτε το ίδιο θα πίστευε ότι ήταν δυνατά, ωστόσο τα βάσανα είναι ακόμα πιο ασήκωτα από πριν. Έτσι απλά, είμαστε αλυσοδεμένοι, στο μικρο-μέγαλο βασίλειο του κεφαλιού μας. 

​

Πώς μπορούμε να αφεθούμε; Πώς μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να μη ζούμε στις σκέψεις που συνδέονται συνεχώς με το κοντινό ή μακρινό παρελθόν/μέλλον και να αρχίσουμε να ζούμε την παρούσα στιγμή; Ποια είναι η παρούσα στιγμή και γιατί είναι τόσο σημαντική; 

 

Πολλές από τις παραπάνω ερωτήσεις και άλλες ακόμα αναζητούν απάντηση και, όντως, απάντηση υπάρχει. Δεν μας κρύβεται αλλά εμείς κρυβόμαστε από αυτήν. Ας απαλλαγούμε από τις μάσκες μας και από οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε ανώτεροι. Ας γδυθούμε από όλα τα περίσσια ρούχα που ντύνουμε την ψυχή μας τόσα χρόνια. Με λίγα λόγια, ας γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

​

Κράτησέ μας από το χέρι, μην ξεχνώντας ότι το μονοπάτι είναι δικό σου να το διαβείς. Η δέσμευσή σου είναι απαραίτητη και ανεξάρτητα από τον αριθμό των συνεδριών, δεν τελειώνουν όλα εδώ. Οι τεχνικές, κατά την διάρκεια των συνεδριών, οφείλουν να χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο για εξάσκηση στην καθημερινή ζωή ούτως ώστε να βιώσεις την αλλαγή από μόνος σου.

 

Δεν υπάρχει καλύτερη αφετηρία από το τώρα. Προκάλεσε τον εαυτό σου, φρόντισε τον εαυτό σου, ξεκίνα αυτό το ταξίδι! Η ώρα είναι τώρα.